Deel 1 VOETBAL VROEGER IN VEERLE


1. Van Engeland via Antwerpen en Geel naar Veerle

Voetbal is een Engelse uitvinding en trok vooral de mannelijke jeugd aan. In dit land werd het waarschijnlijk omstreeks 1875 voor het eerste gespeeld in een Engels college te Antwerpen. Antwerp FC werd in 1880 de eerste officiële Belgische club.Van daar verspreidde de populairder wordende sport zich over de Vlaamse colleges.
In Diest zag in 1900 de eerste club ‘Prince Albert’ het daglicht. Ook op het college van Geel raakte de sport ingeburgerd na 1900. De velodroombestuurders verhuurden het binnenterrein, de pelouse binnen de piste, aan de beoefenaars van die totaal nieuwe sport. Wie daar wenste te voetballen moest een bijdrage betalen. In 1911 adverteerde het college in het Nieuwsblad van Geel voor een voetbalmatch: 
Tot nog toe kende ons Gheel zo ’n lustig schouwspel niet. Eenige studenten nochtans hebben nu de koppen bijeengestoken om hier dat schoon, vermakelijk sport in bloei te zetten. Met betaalde advertenties werden supporters gelokt. Het toegangsgeld deed de kassa rinkelen. In de grote vakantie van 1912 werd een werkelijke club in Geel gesticht
Dat jaar, 1912, is ook voor het eerst sprake van geregelde wedstrijden in Veerle. De vier Haanvense broers Onsea, zoon van de molenaar liepen college in Geel en leerden er de sport kennen. Zij brachten het spel naar Veerle. In een brief van 22 januari 1912 schrijft de weduwe van koster Verlinden aan haar zoon, intern in Geel: 
De footballclub is hier in vollen iever. Zij hebben al twee zondagen na het Lof gespeeld om den Wissel (=beker). Mr. de Onderpastoor was er Zondag ook naartoe geweest, alles werd ingericht gelijk voor eene maatschappij. Die onderpastoor was de volkse Judocus Verwimp, de latere onderpastoor van Engsbergen. Het eerste voetbalveld kwam natuurlijk in de buurt van de woning van de Onseabroers bij de molen in Haanven. Ze leerden de sport aan hun leeftijdsgenoten in Veerle en stichtten een club die ze Vlug en Vrij noemden. Nog altijd in datzelfde jaar dat de Titanic zonk, 1912 verscheen in Boerenbelang de eerste aankondiging van een wedstrijd van Vlug en Vrij Veerle tegen Diest.

2. Vlug en Vrij Veerle (1912-1943)

De eerste voetbalclub en trots van het dorp was Vlug en Vrij. Tijdens de eerste wereldoorlog lag alle verenigingsleven stil, maar het voetbal kreeg een forse stimulans wegens de weinige ontspanningsmogelijkheden.
De jonge spelers van Vlug en Vrij namen groen en geel als kleuren aan. In de jaren 1920 namen ze een nieuw terrein in de Werft in gebruik. Hetw as gesitueerd achter herbergier en smid Delsard. Hij zag als cafébaas in dat de sport dranklustigen kon lokken. Voetbal en drank zijn vrijwel nooit gescheiden geweest.
Louis Verbruggen (°1899) die er al vroeg bij was, zei dat Veerle één van de koplopers van de streek was: “
Die van de Meulder of de mannen van Onsea hadden eerst nog geen plein. Zij speelden in Haanven op een wei. Het waren nogal stille mannen die ieverans niet kwamen en zij waren op school. Dan kwamen er andere mannen van Haanven bij: Fik van de rademaker, de latere champetter (=Hermans); Sooi Peuter, Staf van de smed (=Delsard)… Te langen duur een plein op de Blauberg gevonden. Dan kwamen Miel van de Schone (=Van Gehuchten, nonkel Miel) en ik erbij, juist voor den eersten oorlog.
Na het Lof in de beddere 
(=houten) kerk, kwamen we bijeen aan de winkel van Onsea, staken er stokken in de grond en speelden maar. De eersten die kwamen kijken, zegden: wat een zot spel, is da? Ze lopen achter de bal en als ze hem dan hebben dan stampen ze hem weg. Onderpastoor Verwimp dronk graag een pint en was er graag bij. Hij trok het Lof kort om naar het voetbal te kunnen zien.
Na de eerste oorlog kocht smed Delsard een wei achter zijn huis in de Kapellestraat, in de Werft en daar begonnen we te spelen. De smed zette achter zijn smis een kot voor ons om te kleden. Zijn staminee draaide goed met de voetbal. Ons eerste schoenen hebben we laten maken bij Jef Dens. Dat was een goede schoenmaker maar voetbalschoenen dat wist hij niet hoe dat moest.
In 1915 is het voetbal overal uitgekomen maar in Veerle was het al langer bezig en ook al in Diest, Geel, Turnhout en Grobbendonk. Toen kwamen de andere dorpen er bij maar als we dan tegen Eindhout of Vorst moesten spelen was het alle keren tien bros of zo want die konden er niet aan. Tegen de tweede équipe kosten ze nog niet winnen en dan werden ze er kwaad voor. Wij speelden dan ook dikwijls ondereen: de voorlijn van de eerste ploeg met de achterlijn van de tweede tegen de andere. Op verplaatsing naar Turnhout namen we de tram maar anders was het te voet of met een karretje. Die van Verboven had zo een kar. Dan gaven we allemaal een halve frank. Ieder moest het op eigen kosten doen. Als we naar Turnhout moesten, vertrokken we ’s zondags om half zes ’s morgens met de tram. Dan liepen we daar wat rond en om drie uur begon de match. Ik was reserve maar ik verschoot daar. Hier stonden er maar enige rond de plein om te loeren maar daar stonden ze drie, vier rijen dik en er waren er met honden voor de supporters achter de lijn te houden. Sooike van de Meulder was gemaanlak de leste die het plein opkwam en die kenden ze in heel Turnhout. Ze vonden dat daar de beste back van ’t Bels en ze klopten allemaal in hun handen als hij de plein op kwam.
” Tot zover de getuigenis van voetbalpionier Louis Verbruggen ongeveer in zijn eigen taal.
In de jaren 1920 ging Vlug en Vrij in competitie spelen. Ze hadden toen al minstens drie ploegen. De tweede ploeg waren ‘de krabbers’ en de derde ploeg waren de jonge mannen, de beloften van 14 tot 18 jaar. De voetbalploegen konden toen honderden supporters aantrekken en als de buurdorpen tegen elkaar speelden, was het volle bak.
Victor Emmens (°1917): “
 In 1929 werd Veerle algemeen kampioen van het Kempisch Verbond. Ons vader Petrus Emmens was er toen voorzitter van. Ze moesten toen een grote match in Herentals spelen tegen Vorselaar. De verplaatsing deden ze met de velo, ook met paard en kar en er waren die er te voet naartoe gingen.” Veerle had toen een zeer goede ploeg en won de schaal L. Eyckmans, een gerenommeerd tornooi in Geel, betwist gedurende vele zondagen in het seizoen 1922-1923. De schaal staat nog bij Gust Maes en heeft als opschrift: Voetbaltornooi FC. Verbroedering Gheel 1923.
In het Looise weekblad Boerenbelang stonden dan geregeld berichten over Vlug en Vrij: In 1922 was sprake van ‘het voetbalplein op de Vossenberg’. Hiermee werd het genoemde veld bij Delsard bedoeld. Op maandag 8 september 1924, met kermis waren er op de terreinen van Vlug en Vrij “grote voetbalmatchen en loopkoersen met aflossingskoers over 1000 meter; springkoers over 500 meter en snelheidskoers 200 meter. Na de koers waren er volksspelen.” (BB. 7,9,1924).
Looi Sport, opgericht in 1924, sloot ook onmiddellijk aan bij het Kempisch Verbond en een supporter daar schreef later: “waar wij nog steeds de aangename herinnering van de puike derby’s met Vlug en Vrij Veerle, Standard en Excelsior Vorst onthouden.” Van het terrein achter Delsard in de Kapellestraat ging het naar de Vorstse baan. In 1927 was sprake van “verkoop van schaarhout op de oude voetbalplein bij Benedict Delsard Veerle”. Dat was het veld in de Kapellestraat dat toen blijkbaar al niet meer in gebruik was. Lang is het veld dus niet gebruikt voor het edele voetbalspel.
In de jaren 1925-1926 had Veerle een zeer sterke ploeg. Op zondag 4 januari 1925 voetbalde Vlug en Vrij “tegen de sterke ploeg van Geel voor het kampioenschap der Kempen. Die wint is kampioen.” Drie weken later, op 25 januari 1925 speelden ze tegen Westerlo I. Veerle stond toen aan de kop en had twee punten voorsprong. Op zondag 13 september 1925 was er weer een belangrijke wedstrijd: VV. Veerle tegen Sporting Herentals. Op 15 november was het Veerle-Oevel voor het Kempisch Kampioenschap. Toen speelde Veerle in het Kempisch Verbond. De promotie betekende stijgen naar derde gewestelijke. In dat seizoen speelden Herentals, Olen, Heultje, Ramsel, Westerlo, Veerle, Looi en Eindhout tegen elkaar. Het regende toen derby’s. Die wedstrijden tegen Standaard Vorst en andere buurgemeenten waren toppers en werden ruim bekend gemaakt. Zo stonden ze op 28 november 1926 om 2 uur op het terrein van Standaard tegen elkaar.
Er waren wedstrijden voor het kampioenschap maar ook veel voor een ‘schaal’, wat we nu de beker zouden noemen. In januari 1926 speelde Vlug en Vrij tegen Winkelomhei om het kampioenschap; in april tegen Standaard Vorst voor de ‘Schaalwedstrijd’; in september tegen Bouwel voor een schaal en op zondag 12 september 1926 tegen Heidesport I: “Allen naar de plein,” zo eindigde de advertentie.
In 1926 speelde Vlug en Vrij kampioen van gans het Kempisch Verbond. Daarvoor kregen ze van het zogenaamde ‘’Belgisch Verbond Brussel’ medailles uitgereikt. De grootse viering van de kampioenen met optocht door de straten van het Dorp en ontvangst op het gemeentehuis was op zondag 15 augustus 1926. Om vier uur kwam men samen aan De Keizer. Ook de fanfare was van de partij: “Het muziek zal den stoet openen die het dorp zal doorkruisen.” Van de huldiging maakte Jef Mertens of ‘Jefke portret’ foto’s.
De voetbalvereniging speelde, zoals de fanfare en de VOS of oud-strijdersvereniging in de winter toneel. Op zondag 5 en 12 december 1926 gaf Vlug en Vrij in De Keizer toneelopvoeringen van Het Groot Lot, een blijspel in één bedrijf en Twee honden aan één been, een kluchtige driezang met spraak in één bedrijf. Prijzen der plaatsen: 4, 3 en 2 frank.” Er was veel geld nodig en naast toneel kwamen er bals: Op zondag 15 en maandag 16 januari 1928 hield Vlug en Vrij een bal in De Keizer en ook op 8 en 9 december.
Met Veerle-kermis werden er tornooien georganiseerd. Op zondag 26 juni 1927 speelde Veerle tegen de sterke Herentalse ploeg Netha I voor een schaal. De dag nadien speelden de oude en jonge spelers van Veerle tegen elkaar en op woensdag 29 juni was er een wedstrijd tussen Veerle en de militaire ploeg van het vliegwezen van Diest (BB. 26.6.1927).
In maart 1929 speelden ze tegen Rijkevorsel en op 15 september 1929 tegen Balen-Wezel, “de strafste ploeg van den omtrek.” Gust Maes : “
Veerle speelde ooit een heel belangrijke match tegen Zichem aan de plein aan de Smaes (=Vorstse Baan) achter waar nu de coiffeur (=Danny Dierickxsens) woont. Die van Zichem kwamen met processiekarren naar Veerle. . Die zondag was Zichem leeggelopen. De ‘heren van Zichem’ voelden zich als heren tegenover de boerkes van Veerle. Er speelden er vijf van de meulder mee en die domineerden de match. Fil had ene arm en Jefke maakte goals van heel ver. . Mirres van Sefrinneke was arbiter en Veerle won met 2-0.”
Rene Van Meeuwen: Er werd toen een liedje voor Vlug en Vrij gezongen:
En daar is geen ploeg in de Kempen die Veerle kan verslaan
En moest dit eens gebeuren, gemakkelijk zal ’t niet gaan
En als we dan winnen, winnen we zonder schelmerij
En als we winnen, winnen we gelijk Vlug en Vrij.

Door de jacht op jonge mannen door de Duitsers, durfden velen niet meer in een match meespelen. De laatste foto van Vlug en Vrij dateert van 1942. Waarschijnlijk het jaar nadien werd de laatste match gespeeld. Om dezelfde reden ging ook op de Hei het voetbal op de fles.

3. Andere ploegen voor 1950

Omstreeks 1930 kwamen er in Veerle drie ploegen bij: twee op de Heide en de ploeg van de Brug. De zogenaamde caféploegen zijn dus geen verschijnsel van de Hei alleen. In de periode tussen Vlug en Vrij en Veerle Sport, tijdens de oorlogsjaren bestond een ploeg met een veld aan 
de Smaes, niet ver van de Vorstse brug. De ploeg heet -hoe kan het anders-: De Brug.
Gust Maes: 
Gaston Sterckx is met die ploeg begonnen met Gust De Busser en vier broers Nobels van Vorst.
In 1943 waren de spelers volgens de enig bewaarde foto: Albert Vanderlinden, Louis en Karel Alderson, M. Meeus, Andre Mangelschots, Jozef en Marcel Goos; Jos Schollen, Pros Engelen, Vic Maes en de legendarische August Taels of Gustje van de roewen.
Die hadden al gauw een eerste, een tweede en soms een derde ploeg. De kleineren speelden in de tweede en derde ploeg, de groten en de besten in de eerste. Die ploegen ontstonden “als jonge mannen bijeen klikten.” Er waren toen weinig ontspanningsmogelijkheden. Caféploegen in de jaren 1930 en 1940 waren :
De Brug op de Vorstsebaan
Heibloemek op de Hei (zie verder).
Sportvrienden op de Hei (zie verder).
De Toekomst zij speelden aan Sooi van den Dikke van Sander, achter velowinkel de Noenk in het begin van de Lakstraat.
Sport na Arbeid? Deze ploeg wordt in 1967 door Rene Van Meeuwen vermeld, maar er is weinig over bekend.
De Blok aan herberg Blockx, later De Volle Pint (nu café Euro) op de Averboodse Baan. Er is een foto van bewaard van omstreeks 1948 met volgende spelers: Jan en Felix Puttenaers, Gust Van Meeuwen, Rik Janssens, Louis Grieten, Louis Rectem; Louis Van Rooy, Constant Geyskens, Alexander Puttenaers, Gust Van Meeuwen (II) en Theofiel Pauwels of ’Fil van de Bes’.

4. Veerle Sport 1945-
Vooraleer de draad van de caféploegen weer op te nemen komt dan het vervolgverhaal van de officiële voetbalploeg van Veerle. Vlug en Vrij speelde tot in de Tweede Wereldoorlog. De Duitser smaakten jacht op jonge mannen om verplicht in Duitsland te gaan werken. Ook kerkdiensten en voetbalmatchen werden niet ontzien. De schrik kwam erin en jonge mannen durfden zich nog weinig in het openbaar te vertonen uit schrik dat de Feldgendarmen een razzia zouden houden. Zowel Vlug en Vrij als haast alle caféploegen gingen te niet in de jaren 1942-1944.
De club van Veerle werd heropgericht maar onder een andere naam. Op 30 december 1945 werd Veerle Sport officieel gesticht, nadat Vlug en Vrij enige jaren voordien van het toneel was verdwenen. De oprichting gebeurde in de herberg van 
luizzemaker Beckers op de Diestsebaan (=014). Diens schoonzoon Rene Van Meeuwen was initiatiefnemer en eerste voorzitter die het bijna dertig jaar zou blijven. Ze hadden een terrein in de Kapellestraat en in 1949 werd dit overgebracht naar Makel, langs de Tessenderloseweg, aan de hoek van de Reistraat (=Rauwstraat)
Als kleuren werd geel-zwart genomen. Bij de oprichting werd Emiel Van Meeuwen voorzitter; Alfons Boeckx, ondervoorzitter en diens schoonbroer Leopold Geuens of Pol van den Helle werd de eerste secretaris (= grootvader van Steven Nijs). Buurman Marcel Corten (van Kobeke) was er ook al gauw bij en werd de volgende secretaris, in 1955 opgevolgd door G. Thielens.
Hoewel het Veerlese voetbal in Haanven begon, werd daar nog weinig tegen de bal getrapt. Makel eiste de aandacht op. Daar kwam het voetbalveld van Veerle Sport: eerst aan de Tessenderloseweg en later in het Makelveld.
In het seizoen 1955 speelde Veerle Sport in derde provinciale van de Belgische Voetbalbond. Ze hadden een goed seizoen gespeeld en stonden aan de leiding. Ze moesten naar Eindhout voor de grote derby. De kopploeg verloor er grandioos met 7-3, maar haalde in de compettie evenveel punten, zodat er in Westerlo een testmatch met Netezonen moest komen. Wie won, werd kamioen en steeg naar tweede! Die van Eindhout, overmoedig zoals altijd hadden hun fanfare meegebracht. Het moest geen zeven-drie meer worden zoals kort voordien, zegden ze; vijf –nul zou ook al genoeg zijn. Er waren toen 2500 supporters opgekomen in Westerlo. Veerle won met 2-1 de testmatch en was kampioen in derde provinciale! Op 12 juni was de kampioenenviering met ontvangst op het gemeentehuis.
Op zondag 15 juni 1958 was een bestuursverkiezing en werden Jos Gielis en Albert Heylen in het bestuur opgenomen. Jefke Raeymaeckers werd toen van Tessenderlo naar Veerle getransfereerd. Op woensdagavond 4 maart 1959 vond een door de KWB georganiseerde liefdadigheidswedstrijd op Veerle Sport plaats tussen Leuvense studenten en een Kempense selectie. Het goede doel was het bekostigen van dure hartoperaties van Jos Terweduwe (Jos van de suisse) en Marieke van den Tep (Geyskens?). Er waren honderden kijkers. Die benefitmatch moet de aanzet geweest zijn voor de latere Heikrekels die uit een KWB-voetbalploeg is ontstaan. Wed leren ook dat in 1959 al verlichting op het terrein aan de Makelstraat was zodat de spelers en jeugdploegen er ‘s avonds konden trainen.
Op vrijdag 24 november 1961 vond in de cinemazaal Sablum de Sportrevue plaats. Het was een organisatie van Veerle Sport met zang, muziek en gesprekken over de belangrijkste sportgebeurtenissen op nationaal en internationaal vlak dat jaar. Er was een optreden van de toen beroemde komiek Theo Van den Bosch en vraaggesprekken met Marcel Maes, Victor Verdonck en Julien Van Roosbroeck, voetbalsterren van FC. Diest.
Veerle speelde vijf seizoenen in tweede provinciale maar moest toen de rol lossen. Het zakte in het seizoen 1960-61 terug naar de laagste reeks. Bij de gemeenteraadsverkieizngen van 1964 werd als reden opgegeven dat er ‘teveel vreemden’ meespeelden. Een echte Veerlenaar zou veel meer clubliefde hebben.
In 1966 werd voor het eerste een ruime toelage van het gemeentebestuur beloofd, niet minder dan 30.000 frank maar die belofte werd teruggeschroefd tot 6.000 frank, nadat de provincie de begroting had afgekeurd. Het voetbalbestuur maakte daarvan gebruik om de gemeente te vragen om door een werkman en met de grasmachine van de gemeente het voetbalveld te maaien (Gemeenteraad 28.6-11.10.1966). Zo zou er ter compensatie logistieke steun komen. Het jaar nadien kreeg Veerle Sport 5.000 frank en dan geleidelijk stijgend tot 20.000 frank in het midden jaren 1970. Na de fanfare kreeg ‘de voetbal’ de grootste toelage van alle verenigingen in het dorp.
In 1967 waren de bonzen van Veerle Sport: voorzitter Rene Van Meeuwen en de bestuursleden Jos Gielis en Jef Neuts. In een interview zegden ze: “De ploeg telt nu ongeveer 40 spelers, terwijl er 200 zijn aangesloten. Het bestuur bestaat uit zeven leden en twee scheidsrechters. We hebben ongeveer 200 supporters voor de eerste ploeg. Er wordt veel geklaagd over de slechte gang van zaken bij het bestuur. Wij zijn ook maar mensen en er zijn te weinig kandidaat-bestuursleden. Betaald voetbal is moeilijk en geeft strubbelingen. Het spel is veel verbeterd, evenals de trainingen. Veerle heeft al drie internationale contacten gehad of wedstrijden tegen buitenlandse ploegen: In 1959 tegen de Nederlandse ploeg Dosko Bergen-Op-Zoom 1-1 hier en 4-2 ginds; in 1965 de Early-footbalclub uit Engeland die hier 3-3 speelden. We starten ieder jaar om te mogen opgaan naar tweede provinciale.”
In december 1970 was er 
biënnale-bal voor de jeugdploegen van Veerle Sport in de Vinea en het jaar nadien een Sportadambal voor de jeugdploegen van Veerle Sport met orkest de Bambino’s en het Veerlese zangeresje Julia Baens.
In 1968 werd Fons Maes secretaris van Veerle-Sport, in 1971 verkozen tot gemeenteraadslid maar hij verongelukte jammerlijk in december 1972, slechts 28 jaar oud. Hij stond in het doel bij de voetbalclub. Met hem verdween veel te jong een graag gezien figuur (GVA. 4.12 en 8-12.1972). Fons Maes had nog juist een droom in vervulling zien gaan: de opening van een nieuwe kantine. Op zaterdag 6 december 1972 was het groot openingsbal op het voetbalterrein van Veerle Sport geweest, nadat de pastoor de zaak had ingewijd.
Rene Van Meeuwen was toen nog altijd voorzitter. Er werden toen nog veel kindjes geboren en er waren veel jeugdploegen. Er kwam een derde miniemenploeg bij en op de Hei waren er zoveel leeftijdsgenoten dat in 1972 het terrein van Ware Vrienden door Veerle Sport als C-terrein werd genomen om er die miniemenploeg te laten spelen.
In 1973 speelde Veerle Sport kampioen en werd op het gemeentehuis ontvangen (GVA. 1-5-1973). Op zaterdag 28 april was er groot kampioenenbal in het clubhuis van Veerle Sport. Er was ondertussen supportersclub van Veerle Sport opgericht; De naam was afgeleid van de clubkleuren: Geel-Zwart. De club organiseerde activiteiten om geld in het laatje te brengen. Op zaterdag 1 december 1973 werd een zettersprijskamp georganiseerd en in november 1974 was een groot supportersbal van Geel-Zwart. De 
supportersclub begon ook een clubblad uit te geven. In september 1974 kondigde de supportersclub Geel Zwart “met zeer veel sportieve vreugde gans Veerle ons clubblad Goal aan. Onze jeugdspelers zullen het u aan huis aanbieden.” Rene Van Meeuwen schreef over vroeger, zoals de verplaatsingen in beestenwagens die voor hilariteit zorgden en de transfert van Jos Schollen, één van de beste spelers toen.
Op 5 juni 1976 vierde Veerle Sport het dertig jarig bestaan en de promotie naar tweede met feestelijkheden. Daarna kwam een jojo-beweging met een kortstondig verblijf in eerste provinciale.
Voetbal was jarenlang de enige sport waaraan de Veerlese mannelijke jeugd zich interesseerde. Ondanks het vele jonge voetbaltalent konden weinig Veerlenaren echt doorbreken. Een uitzondering was Eddy Voordeckers (°1960) die echter via de jeugdreeksen van Diest opklom tot nationale sterspeler en Rode Duivel. Tragisch was het verhaal van Mark Gielis die bij eersteklasseploeg Lommel speelde en na een wedstrijd omkwam bij een verkeersongeval.
Nu is Frans Van de Paer voorzitter. Hij moet vechten om zijn ploeg te vrijwaren van financiële en sportieve problemen. De oplossing kan liggen in een fusie met de Ware Vrienden!?

Deel 2. VOETBAL OP DE HEI


Van de zes caféploegen die voor 1950 speelden, waren er dus drie van de Hei. Later kwamen de Blauwe Duivels, de Heikrekels en de Ware Vrienden erbij (zie verder) of ook weer twee van de drie van de Hei, onbetwistbaar kampioen van het cafévoetbal in het dorp. In totaal zijn er vijf caféploegen op de Hei actief geweest. Voor de oorlog waren dat Sportvrienden en Heibloemeke;

1. Het Heibloemeke
Op de Heide ontstonden omstreeks 1930 bijna gelijktijdig twee voetbalploegen. De lokalen waren bij Norbert Geyskens (Bettes) en zijn vrouw Til Rens aan de Lakstraat (nu café Magda), en bij Frans Rens, broer van Til aan de Zandstraat. Eerst speelde het Heibloemeke bij de hoeve van Augustinus Cuyvers (kad. C24b2) aan de Grensstraat. Die boerderij werd aangekocht door Louis Peeters (
Louis van Suskes), getrouwd met Melanie of Mes Boeckx, een gekende figuur op de Heide. Louis en Mes woonden tijdens het voetbalgebeuren op de boerderij. Eigenaar Gust Cuyvers was op rust en woonde in de gevel van de tweewoonst. Het veld lag naast het huis van Mes Boeckx. De spelers van het Heibloemeke moesten zich omkleden in een achtergebouw. Tijdens één van die wedstrijden kreeg Gust Cuyvers die aan het kijken was, een bal in het gezicht. Hij was een pijp aan het roken en den pijp stak achter in de keel. In die tijd waren de spelers Sus van de Lodder (=Peeters), de mannen van Streepes (Verstrepen) en Charleston (Charel Rens). Bij gebrek aan lokalen trok het Heibloemeke naar de Zandstraat (D601c onder Veerle). Daar bij de winkel en herberg van Frans Rens kleedden de spelers zich om in een aanpalende kamer van het café. Dan gingen ze enige honderden meters naar het veld. Voor de spelers was het een verbetering zodat men de dorst kon laven na de wedstrijd. Wasgelegenheid was er niet en men behielp zich met een minimum aan sanitair. Na verloop van tijd kwamen er meer spelers bij: Alfons en Karel Strackx, Frans Peeters, Alfons Steurs, Karel Vercammen, Emiel en Frans Rens, Tist Bloemmen, Louis Camps, Frans Wollants, Louis Loockx, Jozef Strackx, Karel De Boel enz. Zij hadden ook twee ploegen, zodat de jongeren in de tweede ploeg aan de trekken konden komen. De competitie werd door Flip van de Post georganiseerd en had de zetel in Zoerle-Parwijs waar de groene tafel stond (kranteknipsel De Heikrekels en Frans Peeters).
In tegenstelling tot de volgende ploeg zijn nog geen foto’s van deze ploeg opgedoken.

2. Sportvrienden Veerle-Heide
Omstreeks 1930 werd ‘Sportvrienden Veerle-Heide’ opgericht. In 1933 speelden ze tegen Berg Sport Tessenderlo in de tweede afdeling van de Demerstreek. Het ging op 1 oktober 1933 om de leiding in de reeks. (BB. 1.10.1933). Op 2 april 1934, met tweede Paasdag organiseerden de Sportvrienden een grote bekerwedstrijd tussen Eendracht Okselaar en Hand in Hand Testelt. Dat jaar werd een eerste foto van de ploeg genomen. Ze speelden geregeld de grote derby tegen Veerle, die ze soms al eens wonnen. Er zijn vier foto’s van de ploeg genomen: in 1934, 1938 en twee van 1939-1940. Spelers waren Frederik en Frans Van de Paer (
of Free en Sooi van Felke); Louis Geyskens, Rist Taels, Karel Van Gehuchten (Charel van de Schone), Jef Breugelmans, Jef Geyskens (den Tep), Jef Boeckmans; Rene Van den Brande, Rik Limet, Frans (Sooike) Plu, Fons Van Genechten (van laneke) en Frans Van Genechten, Miel en Louis Geyskens; Frans en Miel Wollants, Fons Opdebeeck, Jef Onsea, Jan-Baptist Bloemmen, Karel en Louis Van de Paer, Jef Vanderlinden, Antoine Van Leeuw, Evarist Taels, Prosper Willekens en Fons Loffens.

3. FC. De Heidekrekels
Na de oorlog warende caféploegen op de Hei: de Blok, de Heikrekels en de Ware Vrienden. In de sporthal van Veerle speelden wel nog minivoetbalploegen met mannen van de Hei. We vermelden ook de gelegenheidsploegen van andere verenigingen niet, zoals de KLJ en de Vejelse… We houden op de echte voetbalploegen waarvoor die sport de belangrijkste activiteit was. In de schoot van enkele mannenvoetbalploegen zij ook dames actief geweest.
Buiten de Hei kwam maar één andere caféploeg en dat was in Makel waar in de jaren 60 ‘de Kapelleploeg’ werd opgericht in de café van ‘Ja Kloon’ (Lodewijckx). Die café was gelegen naast de Sint-Jozefskapel aan de zijweg naar de Makelhoeve. Enkele jaren later pas kreeg die ploeg de definitieve naam: Blauwe Duivels. Het veld kwam op de grens met Schoot.
Nog in die jaren 60 kreeg de Hei niet alleen een kerk maar ook ineens twee voetbalploegen. De gemoederen werden opgezweept. De derby’s van de Hei tegen de Hei zorgden iedere keer voor volle bak. Een klein gehuchtje zoals de Hei dat nog maar pas een kerk had, herbergde zoals alle grote dorpen twee concurrerende verenigingen. Niet twee traditionele fanfares zorgden hier voor tweedracht maar de kunst van tegen een bal te trappen. De concurrentie ging zover dat iedere club ook een volledig elftal dames tussen de kalklijnen bracht.
Zoals in de jaren 30 al twee ploegen bestonden in twee cafés waarvan de uitbaters familie waren, zo was het ook nu weer met het café bij Maurice (Ware Vrienden) en Gust van Bettes (Heikrekels).
Het is merkwaardig dat op de Hei twee keer twee ploegen bijna gelijktijdig ontstonden. Het was in 1930 gebeurd en het zou ook in de periode 1960-1965 gebeuren. De Heikrekels lijkt oudere wortels te hebben dan de Ware Vrienden. Op 12 maart 1959 verscheen volgend bericht: “Op Veerle Heide is een voetbalploeg in wording. Op een stuk braak liggende grond zijn er doelen uit de grond gerezen. Er wordt gespeeld met soms twintig spelers. Dat belooft voor volgend jaar’.
Het moet hier gaan om de KWB-voetbalploeg waarvan eerst aangenomen werd dat ze pas omstreeks 1962 werd opgericht. De ploeg die als kleuren blauw-wit aannam, speelde eerst op een braakliggend stuk op de Averboodsebaan waar op zondagvoormiddag werd geoefend onder leiding van initiatiefnemers Emiel Laenen en Frans of Sooike Plu. De eerste wedstrijden werden echter nog gespeeld op Veerle Sport en dan gaat het bijvoorbeeld over de hoger behandelde liefdadigheidswedstrijd, die mee de aanzet vormde.
De latere Heikrekels speelden eerst onder de naam KWB-Veerle de eerste wedstrijd tegen KWB-Vorst en wonnen met 4-3. Speelden mee: Andre Van Calenbergh, Emiel en Andre Laenen, Lambert Peeters, Frans Strackx,, Désiré Hooyberghs, Frans Luyten, Louis Huysmans, Ed. Verreckt Jos Pairoux en Fons Verlinden met als reserven Constant Fonteyn, Juul Helsen en Jozef Loockx. Aanvankelijk was het wat ‘straatvoetbal’ maar na enkele jaren begon men te denken aan geregelde matchen. In 1968 heette hun terrein nog ‘dat van de KWB’. Op 1 mei van dat jaar werd een grote Vlaamse kermis georganiseerd. De opbrengst was voor de nieuwe, in opbouw zijnde kerk van de Hei (SC. 9.4.1968). De naam FC De Heidekrekels werd in die periode aangenomen om naar eigen zeggen “politieke neutraliteit op sportgebied te verkrijgen.” De KWB zat immers in de katholieke zuil onder Acv-ACW en dus CVP, de zogenaamde ‘kattekoppen’. Vanaf 1968 waren ze van dat etiket af en begon het ook goed te draaien.
In die tijd waren de spelers: Alex Van den Eynde, Willy Van Kerckhoven, Clement Van der Borght, Frans Schauwers, Staf Ruelens, Jos Peeters, Jos Peetermans, Gustaaf Coomans, Jean-Louis Ennekens, Frans Siongers en Robert Rodet.
De Heidekrekels speelden in 1970 in de Antwerpse competitie (MW. 27.9.1970) en het jaar nadien werd al met twee ploegen in competitie gestart. Ze speelden achtereenvolgens op zaterdag en zondag een match. De Heikrekels kregen in 1970 hun eerste gemeentelijke toelage van duizend frank. (GR. 28.11.1969). Dat was een jaar na de Kapelleploeg, voorloper van de Blauwe Duivels. Ook de Ware Vrienden kregen het toen, maar ook onder een andere naam. (zie verder)
De Heikrekels hadden ondertussen een eigen terrein aan de Witte Hoeve en begonnen eind van de jaren 60 hun grote tornooien met Sinksen te organiseren. Op 24 en 25 mei 1969 organiseerde ‘de Heidekrekels-KWB Veerle’ een groot Sinksenvoetbaltornooi met de Kapelleploeg, de Zandstuivers van Averbode en Oosterlo. Op maandag 26 mei was er vrouwenvoetbal (MW. 18.5.1969). Er kwamen soms honderden supporters opdagen. Een match tussen volksvrouwen van de Hei werd het absolute toppunt. Het eerste lokaal kwam dan bij Gust van Bettes (Geyskens, nu café Magda). In 1969 was er “een zettersprijskamp bij Gust van Bettes voor de Heidekrekels” (MW. 9.11.1969) en wat later hield de club een teerfeest in het zaaltje naast de kerk (MW. 8.2.1970). In november 1970 was er een zettersprijskamp in het café van Jef Van de Paer (Lina) voor de Heidekrekels (MW. 29.11.1970).
De ploeg moest dus in andere zalen en lokalen activiteiten organiseren en die huurprijs kostte geld. De ploeg wou echter een eigen kantine en zette die met vrijwilligerswerk neer naast het terrein. In december 1972 organiseerden de Heidekrekels een zettersprijskamp in hun kantine (MW. 3.12.1972) en ook de bals en teerfeesten konden er toen doorgaan.

In de jaren 70 was de Hei een jonge parochie geworden met Juul Nijs als pastoor. De naijver tussen de supporters van die twee ploegen lag hem niet zo. Toen hij voor een foto bij de ploeg van de Heikrekels was gaan staan, werd hem dat door de concurrentie niet in dank afgenomen. In die periode was er ook op de Schoterheide een ploeg actief. De naam was de Heivrienden Schoot en hun lokaal was bij Gaby Van de Paer. Ook de derby’s met die ploeg werden op het scherp van de snee uitgevochten. Scheldnamen als de Heistieren en de Ware Vechters waren niet uit de lucht. Bij verlies was er telkens maar één verklaring: den ambiter had het gedaan. Ook bepaalde vrouwen lieten zich niet onbetuigd. Sommige van hen hadden winter en zomer, regen of zon altijd een paraplue bij.
Uiteindelijk lichtte de grondeigenaar van het veld het bestuur in dat de plaats zou verkaveld worden voor bouwplaatsen om er huizen te zetten. Dat was het einde van de Heikrekels. Ze stopten vrij snel na die beslissing hoewel de plaats nog ettelijke jaren in onveranderde toestand bleef liggen en ze nog gerust wat langer hadden kunnen spelen. Naar het schijnt werd de pot verdeeld tussen de overgebleven bestuursleden en spelers. Ook dat zette weer kwaad bloed. Er waren manen die twintig jaar hadden gespeeld, maar jjuist voordien gestopt waren. Zij kregen niks. Er waren enkele spelers pas aangetrokken en die deelden wel mee. Goed doen voor iedereen kan niet!

4. De Ware Vrienden

Omstreeks 1965 richtte Louis Verreckt en enige medestanders een liefhebbersvoetbalploeg op. Hun eerste terrein was achter een bos aan de Lakstraat, aan he straatje naar Averbode, dat later Kuypene Vijver werd genoemd. Het was gesitueerd achter Roos van de Laenen en Pol Verreckt, broer van Louis. Daar hadden de Sportvrienden ooit gespeeld. Waarschijnlijk was dat de reden dat de eerste naam Voetbalclub Lakstraat was. Onder die naam kreeg de club in 1969 een gemeentelijke toelage van duizend frank. (GR. 9.12.1968). Tot en met 1973 kregen ze telkens de toelage onder die naam. Pas in 1974 kregen


De A-ploeg in de jaren 80 bestond uit Harry Loffens (Bergom), Luc Peeters (Tut), Ronny Goris; Swa Vermeesen, Rik Swinkels, Theo Ennekens Andre Bloemmen, Luk Verreckt, Roger Ennekens, Rudy Houdmeyers en Chris De Boel. Er waren op een gegeven ogenblik drie ploegen: de A-ploeg speelde op zondag, de B-ploeg op zaterdag en dan kwam er een veteranenploeg van mannen die niet goed meer mee konden. Zij speelden omstreeks 1980 vriendschappelijke matchen. Jos Puttenaers (Jos van Free van Sruinkes) stond in de goal.ze het onder de naam ‘Ware Vrienden’. Al spoedig huurde de nieuwe ploeg van de familie Taels of 
Meulekes een terrein aan de Huyten. De kleuren werden rood-wit. Wat bezielde de stichtend-voorzitter Louis Verreckt of de witte van de dikke? Waarom sloten ze niet aan bij de bestaande KWB-voetbalploeg?
Hun eerste lokaal kwam bij Maurice Geyskens of 
Maurice van Bettes, broer van Gust, die honderd meter verder het lokaal van de ‘concurrentie’ had.
De gemoederen in het kleine gehucht raakten bij de derby’s soms erg opgezweept. Vooral eind van de jaren ’60 kende het cafévoetbal een gouden tijd met veel supporters. Tot de spelers in de jaren 60, kort na de oprichting behoorden Jos Geyskens, Jan Bloemmen, Karel Peeters, Rene Fonteyn, Jozef Peeters, Leon, Evarist en Jos Plu; Marcel Peeters; Rik Plu en Maurice Puttenaers. De Ware Vrienden organiseerden een grote bekermatch tegen Duffel op zondag 4 mei 1969 met opbrengst voor de gehandicapten, KVG. Vanaf 1971 stonden de wedstrijden van Ware Vrienden en Heidekrekels in het parochieblad genoteerd.
De Heikrekels hadden hun succesrijke tornooi met Sinksen; de Ware Vrienden moesten daarom een andere datum voor hun tornooi kiezen. Het werd half oogst. Op 15 en 16 augustus 1970 was het voetbaltornooi van de Ware Vrienden met de Blauwe Duivels en de Heidevrienden van Schoterheide. De concurrentie van de Veerle-Hei, de Heidekrekels deed niet mee. (MW. 16.8.1970). Er stelde zich voor de Ware Vrienden een probleem als het groot tornooi met half oogst werd georganiseerd. Er was nog geen kantine aan het terrein en er moest telkens een grote en dure danstent gehuurd en zelf geplaatst worden. Op 12, 13 en 15 augustus 1972 organiseerden de Ware Vrienden bij hun groot voetbaltornooi feestelijkheden in een danstent op hun terrein. Harry en Hildeke traden op evenals de plaatselijke vedette Julia Baens. Ook voor hun andere activiteiten, zoals zettersprijskampen, teerfeesten, bals moesten ze zalen elders huren, het zaaltje naast de kerk bijvoorbeeld of de houten zaal.
Het was duidelijk dat er zoals bij de Heikrekels een eigen kantine op het terrein moest komen. Met man en macht werd gewerkt en dan was het zover. Op vrijdag 
23 maart 1973 opende de nieuwe kantine van de Ware Vrienden de deuren met het orkest The Teddy Boys en de Kleine Flippers (MW. 25.3. 1973). Maurice van Bettes zag de spelers en supporters naar die kantine vertrekken. Zijn café was belangrijkste klandizie kwijt en bleef niet lang meer open.
Op 20 mei 1973 was er een sportdag op het terrein. De opbrengst was voor Roos, de weduwe van de overleden Pol Verreckt. Het was een samenwerking van de parochieraad, de Heidekrekels en de Ware Vrienden (MW. 20.5.1973). In dat noodgeval was er wel samenwerking tussen de twee rivaliserende voetbalploegen op de Heide. Dat vonden ze schoon op de Hei dat ze toen wel konden samenwerken.
In december 1973 was er een zettersprijskamp in de kantine van de Ware Vrienden (MW. 16.12.1973). Ook dat werd een traditie. In de jaren 70 werd een belangrijke zege in Averbode gehaald. We leren dan spelers en supporters kennen: Maurice Verhaert, Karel Peeters, Felix Plu, Benedict Goos, Jef Peeters, Rene Fonteyn, Jos Geyskens, Jef Plu, Willy Smeyers, Bert en Maurice Geyskens, War Peeters, Jos Puttenaers (
van Free van Sruinkes), Roger Ennekens, Leon en Herman Boeckx van Schoot; Jan Peetermans, Willy Steurs, Eddy Verreckt (zoon van de voorzitter) Jos, Leon en Jef Plu, Erwin Van Meeuwen, Staf Verreckt, Eddy Oeyen, Louis Vercammen, Karel Peetermans, Marcel Saenen, Rik Swinkels en Freddy Verwimp.


En dan werd het 1993, het weekend in Neuerburg-Duitsland, waarschijnlijk het plezantste wat er ooit geweest is. Het werd 1-7 maar wat ervoor en erna gebeurde, grenst aan het onbeschrijflijke! Was het de angst voor de tegenstrever die zogenaamd in bevordering speelde? De aankondiging in alle winkels van ‘de stad’? Het enorme veld zonder gras? De wanhopige trainer die niet begreep dat zij die twee keer per week trainden zo de boot in gingen tegen mannen met bierbuiken, die 
nooit trainden?Freddy Van de Paer (
van Sooi van Felke) speelde met Karel Peetermans of krolleke van de pit en Leonneke Plu van achter. Er was Robert Rodet en War Wouters die trainer werd….
De C-miniemenploeg van Veerle Sport was maar enkele jaren actief in de jaren 70; de B-ploeg van de Ware Vrienden stopte ook al vrij vroeg. Sommige gingen bij de veteranen spelen. Omstreeks 1990 was War Wouters trainer van de A-ploeg. Pol Keersmaeckers had op doktersbevel het kalmer aan moeten doen en was zowat de trainer of duivel-doet-al van de veteranen geworden. Hij kreeg veel hulp van Karel Maes, de laatste man. In 1989 trokken ze een merkwaardig figuur aan, ene Wilfried Van Meeuwen: blond, rond en gezond. Hij eiste onmiddellijk de plaats in de spits op. Trainer War Wouters, ex-doelman van Veerle Sport met enorm veel ervaring en voetbalkennis had al veel gezien maar dit tartte toch wel alle verbeelding: een motorisch gestoorde jongeman met het reactievermogen en de snelheid van een tachtigjarige! Na de match kon hij echter alles en iedereen naar zijn hand zetten. Zijn strapatsen op het veld werden gedoogd en hij haalde nieuwe spelers naar de ploeg: krabbers, stormers, praters, wroeters, drinkers en den Edgaar… (die is in geen enkele categorie onder te brengen).
In 1992 stopte de A-ploeg ermee bij gebrek aan volk. De spelers verspreidden zich maar er kwam op Luk Verreckt na niemand naar de zogenaamde B-ploeg of veteranen omdat de meesten dat beneden hun waardigheid vonden. Toen waren de spelers: Gust Van Mol (keeper), Luc Goris, Karel Maes, Swa Van Gehuchten, Leon Plu; Frank Rens, Luk Verreckt, Peter Didden, de Flor van Begijnendijk, Jean Pol en de Roedi, de Italiaanse connectie van Pecotex; Patrick Lehouck en hier en daar enkele occasionele mannen. Ook de Witte Lehouck zou er nog bij komen, de intieme vriend van de Gust. Als merkwaardigste supporter was er Celleke. We missen hem nog altijd!
Na het stoppen van de A-ploeg ging de faam dat de Ware Vrienden niet meer bestonden. Zo stonden we eens aan de plein van den Dona in Vorst. Er was niemand opgedaagd, ze dachten dat wij ook gestopt waren. In die tijd werd er na de match chapeau gespeeld en ‘haar’ gedaan dat het schoeffelde. Altijd speelden ze allemaal samen tegen één man. Die werd op een gegeven moment zo kwaad, dat hij tot consternatie van Melanie uitriep: “Volgende zaterdag richt ik de Heikrekels terug op!” De hele week vroeg Melanie aan iedereen: Zou die dat nu menen? Die zaterdag kwam hij echter weer met hangende pootjes terug,.. zoals nog zo dikwijls zou gebeuren.
Er werden toen ook matchen gespeeld tegen studentenclub De Vejelse die in 1988 door Johan Geeraerts (de Gerard) was heropgericht. Toen die mannen afgestudeerd waren, zochten ze andere ontspanning en zo kwamen op korte tijd over: Marc Peetermans, Hans Huygens, Gert en Marc Kerkchofs, Marc Maes en Marc Melis. Als we een Duitse ploeg waren geweest, waren we met al die Marken zo rijk als de zee diep geweest.
Op een gegeven moment kondigde de Wille aan dat hij weer een nieuwe had. “Hij surft graag en ik heb beloofd met hem in Paal te gaan surfen, als hij komt voetballen.” De Bieze kwam sjotten, maar de Wille moet nog altijd voor de eerste keer met hem gaan surfen… Een jaar bij de Ware Vrienden en de Bieze had al ingezien dat surfen een jeanettensport was!
Wat nog interessant was aan al die jonge spelers, was dat ze hun vrouwtje meebrachten. Sofieke miste zelfs geen enkele match. Op een bepaald ogenblik gingen de Ware Vrienden onder naam van ‘de Met’ zelfs in zaal in competitie spelen, gesponsord door de Ludwig. Vooral den Edgaar maakte daar furore. Hij werkte eens in Duitsland, legde 400 km met de kamion af om de match in de sporthal te kunnen meespelen. Toen hij daar aankwam was ze echter al gedaan. Ze was een paar uur vervroegd en hij wist het niet! Hij kon terug naar Duitsland om de volgende morgen weer verder te werken. Zo een clubliefde is zeer zeldzaam. Jammer dat den Edgaar nooit voldoende is gewaardeerd!

Slechts één uitzondering: juist voor die eigenste match is er getraind. Was het de cantus achteraf, of de fuif of de romance van de Bieze en Berbel? Waren het zijn strapatsen aan het ontbijt, na een nacht letterlijk stappen? Er was ooit één memorabele cantus die om half twee eindigde met negen man, maar dat was werkelijk het kruim van Veerle daar samen met den Edgaar en de Geraar; de Wille en de Peer en Charel van Gust van Plien van Sekke die later in het ouderlijk huis café opendeed en naar Venezuela trok. Die cantus werd het jaar nadien vervangen door de zettersprijskamp die een taaie traditie werd. Het werd de tweede lucratiefste activiteit na het toornooi dat er kwam na de dood van voorzitter Louis Verreckt en dat al vanaf het begin georganiseerd wordt door den ‘trainer’ Gert Kerckhofs. 

Ondertussen werd duidelijk dat er verstokte jonkmannen in de ploeg zitten die nooit aan een lief zullen geraken. Wat er met de Bieze op dat vlak al geprobeerd is, is niet meer na te vertellen. Maar ook met de Frank en den Eddy is er wat aan de hand… Deze zaken kwamen ook al aan bod in de Potstamper, het ‘cluborgaan’ dat sporadisch verschijnt en waarin de sportieve prestaties van spelers werden geanalyserd, naast seksuele van andere… Het noemt zich geen roddelblad, maar toch…
Er werd in 1998 een zogenaamde vrijheidsboom op de markt geplant, vlak voor het toenmalige lokaal De Met. De Melis en de Wolle vonden het vanaf toen hun taak die boom constant in het oog te houden dat er niets mee gebeurde. Zij ‘moesten’ toen wel permanent op café gaan om alles te controleren. Voor de Melis liep het eens minder goed af en de Ludwig zijn bakken Brigand staan nog steeds in zijne kelder.
En de seizoenen gingen verder… Het lokaal ging van Magda, via de Met en het Klikske naar Club 073 bij de Beire, zeker geen slechte sponsor. Onze voorzitter stierf, onze ondervoorzitter, de vrouw van de voorzitter… Ze bleven komen zo lang het ging… Vele spelers gingen, al dan niet na een afscheidsmatch met tetteke ruis en poepeke tas. Veel jonge snaken kwamen en sommige gingen ook weer: Ivan Peeters, Ronnieke Goris, de Smaas, de Baaf,… Er staat ondertussen een nieuwe lichting jonge Turken klaar: de Kenny, de Steven, Simmeke, Lewieke van Kobeke, de Limet, de Mulders, de Kiep, de Zoef… We zullen zien wat de toekomst brengt, maar het is niet meer wat het geweest is en het zal nooit meer worden wat het was…

Swa van Charel van de Schone

*Informatie uit Boerenbelang (BB), parochieblad Maria’s Wijngaard (MW), Gemeenteraadsverslagen (GR), de Lindeboom, Milac tijdschrift, het Gazetteke, weekblad voor Veerle; clubbladen ‘Goal’ en ‘de Potstamper’. Reeds deels verschenen in ‘Veerle, Arm en Trots’ en ‘Veerle, Beeld van een Dorp’.